Κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η γιορτή ουσιαστικά αφορά στους αγώνες συνηθισμένων γυναικών, που με θάρρος και αποφασιστικότητα έγραψαν ιστορία.

Χρόνια πολλά στις γυναίκες. Σε όλες τις γυναίκες που τιμώντας τους πολλαπλούς ρόλους που κλήθηκαν να ερμηνεύσουν αφοσιώθηκαν σε αυτούς με υπέρμετρο ζήλο ξεχνώντας ή αφήνοντας για το τέλος τα δικά τους θέλω.

Για την κόρη, την αδελφή, τη φίλη, την ερωμένη, τη σύζυγο ,τη μαμά, τη γιαγιά. Για την εργαζόμενη και τη νοικοκυρά.

Για τη γυναίκα που πήρε τη ζωή στα χέρια της, που διεκδίκησε ίσα δικαιώματα με τους άνδρες , που δεν άφησε τους άλλους να μιλούν για εκείνη υψώνοντας το ανάστημα και τη φωνή της να ακουστεί.

Για όσες οραματίστηκαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, αμοιβής, εργασίας.

Για τις γυναίκες που κοιτάζουν κατάματα τη ζωή και της κλείνουν το μάτι.

Για εκείνες που γελούν από την ψυχή τους ελεύθερα.

Για εκείνες που ερωτεύονταιαληθινάαλλά και εκείνες που δεν φοβούνται τη μοναξιά.

Για όσες δε συμβιβάστηκαν.

Για τις γυναίκες που είναι μητέρα και πατέρας για παιδιά τους.

Για τη γυναίκα με τη βαθιά μαστεκτομή που δεν παραιτήθηκε.

Για εκείνη που δεν έπαψε με αλλεπάλληλες εξωσωματικές να προσπαθεί να χαρίσει ζωή.

Για τη γυναίκα με περιττά κιλά που νιώθει όμορφη και είναι. Που δεν εγκλωβίζεται στα σμιλευμένα πρότυπα ομορφιάς.

Για εκείνη που μετατρέπει την ατέλεια σε τελειότητα.

Για εκείνη με την αθωότητα ενός κοριτσιού στο βλέμμα.

Για την γυναίκα που με τις βαθιές ρυτίδες στο πρόσωπο, τη γυναίκα που άντεξε.

Για εκείνη που έμεινε ορφανή και τα κατάφερε,που πήρε διαζύγιο κι ας ήξερε πως είναι κατακριτέο.

Για εκείνες οι οποίες δρώντας μπροστά από την εποχή τους, ξεχώρισαν, διέπρεψαν, κυριάρχησαν, εντυπωσίασαν, έγιναν αντικείμενο λατρείας και αποθεώθηκαν.

Και για τις άλλες όμως, για τα εκατομμύρια των γυναικώνσε κάθε γωνιά του πλανήτη που η σημερινή ημέρα είναι μία ακόμα ημέρα διακρίσεων, βίας, σεξουαλικής κακοποίησης, βασανιστηρίων και δυστυχίας.Για αυτές που δε θα γεμίσουν τις αγκαλιές τους με ανθοδέσμες,δεν θα ανταλλάξουν ευχές και δεν θα ατενίσουν με αισιοδοξία το μέλλον.

Μέρες σαν τη 8 Μαρτίου δεν είναι τόσο ημέρες γιορτής όσο ημέρες περισυλλογής και υπενθύμισης. Είναι ημέρα τιμής και μνήμης. Το γυναικείο ζήτημα παραμένει ανοιχτό, όχι σε κάποια γωνιά της γης, αλλά στην Ευρώπη, στην Ελλάδα, στην πόλη μας, στην διπλανή πολυκατοικία, στο δίπλα διαμέρισμα.

Η σημερινή ημέρα λοιπόν υπάρχει για να μας θυμίζει πως: όσο υπάρχουν γυναίκες που εξαθλιώνονται, που κρύβουν πίσω από το μέικ-απ τις μώλωπες και τα σημάδια, όσο υπάρχουν θύματα σεξουαλικής βίας, όσο υπάρχει η κλειτοριδεκτομή, όσο υπάρχουν γυναίκες που υπομένουν την ενδοοικογενειακή βία, όσο υπάρχουν γυναίκες που υπομένουν τη σωματική, λεκτική και ψυχολογική βία, όσο υπάρχουν άνθρωποι που απαντούν“δύο παιδιά και ένα κορίτσι”,υπάρχει η αναγκαιότητα να τιμάται η ημέρα αυτή ως ξεχωριστή και αφιερωμένη στο γυναικείο φύλο.

Όταν ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, η ελευθερία των επιλογών, η αξιοπρέπεια θα είναι αυτονόητα και αδιαμφισβήτητα δικαιώματα κάθε ανθρώπου,τότε δε θα υπάρχει λόγος να υπενθυμίζεται σε καμία γωνιά της γης η ημέρα αυτή.

H φωτοφραφία του άρθρου ονομάζεται “Afghan Girl” και είναι ενα φωτογραφικό πορτρέτο του 1984, της Sharbat Gula η αλλιώς Sharbat Bibi. Υπόκειται σε δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και ανήκει στο περιοδικό National Geographic και το φωτογραφο Steve McCurry.^[1